Beperkt houdbaar?


Iemand attendeerde mij op de documentaire Beperkt Houdbaar van Sunny Bergman over het vrouwelijk schoonheidsideaal. Wat we allemaal wel weten is dat vrouwen aan een beeld moeten voldoen wat niet bestaat. Het is shockerend om te zien hoe ver dat kan gaan. Vrouwen die hun hele lichaam laten verbouwen om maar te voldoen. En denk maar niet dat het ver weg is, alleen in Amerika.
Uit een onderzoek in Nederland is gebleken dat maar 2% van de vrouwen tevreden is met hun lichaam. Dan blijft er dus 98% over die dat niet is. Je niet goed voelen over je lichaam is een heel fundamenteel gemis aan vertrouwen. Het idee is, als ik zus of zo ben, ben ik wel goed. Met andere woorden, nu is er iets mis aan mij. Als volwassen vrouw jezelf vergelijken met een mager meisje van 17, wat dichtgesmeerd is met make up en waarvan de afbeelding ook nog eens zwaar bijgewerkt is met Photoshop, is bizar. En toch is dat wat de media ons laten doen. Koop dit, zie er zo uit en dan zul je je wél goed voelen, is de belofte. Ik moet denken aan het volgende citaat uit 'De kunst van het alleen-zijn' van John Selby; "In een tijdperk dat volledig wordt gedomineerd door de media en de consumptiecultuur, is leren hoe je een tevreden leven kunt leiden een revolutinaire daad. Als je leert hoe je je in je eigen binnenwereld kunt terugtrekken en tevreden kunt zijn met je eigen gezelschap, bevrijd je je van een groot deel van alle manipulatie die je omgeeft."
Dat is dus wat we te doen hebben. En ik weet hoeveel moed en doorzettingsvermogen dat vraagt. Onderzoek de pijn en het verdriet die het oproept als je voelt dat je niet perfect bent. Het is niets anders dan een kind wat roept om liefde. De belevingswereld van een kind gaat niet verder dan die van zichzelf. Als een kind iets overkomt of een gemis ervaart, denkt het dat het door zichzelf komt. Nog geen twee generaties geleden kregen ouders het advies hun baby's te laten huilen en kleine kinderen niet teveel liefde en genegenheid te tonen. Het zou ze kunnen verwennen en dan zouden ze niet in staat zijn zich te handhaven in de wereld. Wij zijn die kinderen zelf, of kinderen van hen die zo zijn opgevoed. Wat we te doen hebben is onszelf alsnog die liefde en genegenheid te geven waar we zo naar snakken. Als we alle spanning los kunnen laten die veroorzaakt is door het gebrek aan geborgenheid kunnen we eindelijk met beide benen in de realiteit staan, en niet meer met een been in het verleden. En de realiteit is dat volwassen vrouwen prachtig zijn en allemaal verschillend. Dat ze rond zijn of recht, met kleine en grote borsten. Allemaal wonderen van de natuur met een lichaam op trots op te zijn en van te genieten.
Over de documentaire van Sunny:
Een gedeelte van de documentaire van Sunny:
Over de zin en (vooral) onzin van het gebruik en aanbod in crêmes...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten