Kies voor het leven!

In de natuurfilm Great Migrations zag ik een bijzondere scene met een zebraveulen. Zijn moeder was dood en lag op haar zij op de grond. Hij bleef maar om haar heen lopen, ongeduldig met zijn hoeven op de grond stampend en tegen haar uiers duwend. Verbijsterd dat er geen reactie kwam bleef hij even staan kijken en probeerde het opnieuw. 
De rest van de kudde liep op een afstand voorbij. Een hengst kwam dichterbij maar wist niet wat te doen en liep weer door. Vervolgens kwam er een merrie die het veulen riep. Ze bleef roepen en het hengstje begon te twijfelen. De merrie hield vol. Het was ontroerend om te zien dat ze niet opgaf maar hem leek te overreden om mee te gaan. En ineens hakte het veulen de knoop door en stoof bokkend achter de merrie aan met de kudde mee, zijn dode moeder achterlatend. Je zag hem twijfelen maar je zag ook de enorme energie in zijn galop toen hij voor de kudde koos. Wat een vrijheid, dacht ik. Dat wat voorbij is achter je kunnen laten, werkelijk achter je laten, en kiezen voor het leven dat er in je is. Niet blijven treuren, geen vragen hoeven stellen, gewoon gáán. De stroom van leven volgend. Geen, waarom ik? Geen, waarom ben ik een veulen zonder moeder? Geen, gedachten, geen angst, alleen het besef dat hij leeft en de merrie, zijn moeder, niet meer. En op het moment dat hij de roep van de andere merrie hoort en zijn hoofd optilt wordt zijn blik groter. Hij ziet haar, hij ziet de kudde en maakt de keus. Wij zouden ons verliezen in gemis of erger nog schuldig voelen over het zomaar achterlaten van het verleden. Rouwen hoort, je kunt toch niet zomaar verder met je leven? Veel mensen zouden verbijsterd zijn als ze op meelevende vragen naar je welbevinden het antwoord zouden krijgen; Goed , ik heb nu een andere moeder.

En dat brengt me bij de roepende merrie. Als zij het hengstje niet had geroepen was hij bij zijn dode moeder achter gebleven en zeer waarschijnlijk ook gestorven. Dat zij hem riep impliceert ook dat er een merrie bereid was hem te zogen. Niks, ik weet niet of ik wel genoeg melk heb, of ik weet niet of ik de zorg wel aan kan, of ik hier wel zin in heb, of ik deze verantwoordelijkheid wel kan dragen, of dit veulen met zo'n geschiedenis niet een enorme lastpak gaat worden. Ook zij volgde de stroom in haar. Zij zag een veulen wat alleen achterbleef en wat bij de kudde hoorde. Dus moest zij ervoor zorgen dat hij meekwam. En dat deed ze. Geen enkele gedachte stond haar in de weg om de stroom van leven, de stroom van liefde (want dat is wat leven is in zijn meest pure vorm)  in haar te volgen. Zouden we niet allemaal zo zijn als we niet zo druk waren te veroveren wat we bedacht hebben te willen? De merrie heeft geen beeld over haar toekomst en in het hier en nu is een eenzaam veulen. Ze hoeft niet eens een keus te maken, die is er niet. Ze roept en hij komt mee. Wat een vrijheid.