De beelden zijn van een poëtische schoonheid en de tussendoor gemonteerde bijbelteksten ongelooflijk raak voor wie weet waar ze werkelijk over gaan. Er is in meer dan 2000 jaar niets verandert in de essentiële zoektocht in dit leven. Ik snap heel goed waarom deze monniken kiezen voor afzondering en stilte.
Alleen daar is God te vinden. En dan bedoel ik niet de man met de baard (en sowieso geen Hij) maar het goddelijke, het universele, de waarheid of hoe je het ook wilt noemen in ieder van ons. De krachten van een consumptiemaatschappij en de verlokkingen van een leven gestuurd door de menselijke wil zijn enorm maar maken niet per sé gelukkiger. Eerder het tegendeel. En deze monniken weten dat en kiezen voor eenvoud en toewijding. En ik vind het prachtig. Mijn inmense anthipathie tegen de christelijke religieuze traditie houdt geen stand bij de liefde die de oude, blinde geïntervieuwde monnik uitstraalt. Deze man is volslagen gelukkig. Geen vrouw, geen carriëre, geen BMW. Alleen volledige overgave aan, en vertrouwen in een kracht die groter is dan hij maar waar hij zich intens mee verbonden voelt. Onze grootste angst niets (meer) te hebben als we niets meer willen is zijn grootste vrijheid.
Als ik na het zien van de film de dingen doe die ik die avond nog moet doen, doe ik ze in stilte. Ik ben me enorm bewust van elke handeling, alles lijkt gewijd en sacraal, terwijl ik heel gewone routineuze dingen doe. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat er soms geen schoonheid is in mijn leven? Geen vreugde, geen sprankeling. De groezelige stenen muren waar ik naar kijk en de oude houten balken in de stal waar ik de paarden voer leven en ademen. Mijn hart is open en de vreugde zit hem in de aanwezigheid. Als ik er ben, niet bedolven onder de ruis van mijn denken over wat er allemaal zou moeten zijn (of wat ik zou moeten zijn), is alles heilig. Zelfs een kluitje modder. Ik pink een traan weg en loop met mijn honden, in stilte, naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten